در جهان پرشتاب و گذارای امروز بسیاری از واژه ها و ساختارها، در حال رنگ باختن و حتی نابودی هستند. ورزش محلات که در گذشته یکی از پرطرفدار ترین مقولات محسب می شد و سکوی پرش بسیاری از قهرمانان و پهلوانان محسوب می شد یکی از این ساختارها است که امروزه دیگر جایگاهی در ورزش مملکت ندارد. به عبارت دیگر ورزش محلات در هیاهوی رویای داشتن تیم‎های لیگ برتری در شهرستان‎ها، قراردادهای میلیاردی فوتبالیست‎ها، دعواهای درون فدراسیونی، نتیجه‎گرایی، هیجان جام جهانی و … در کمای مطلق به سر می‎برد.

در واقع ورزش محلات که به موازات ورزش مدارس بیشترین سهم را در توسعه و گسترش ورزش قهرمانی را داشتند، دیگر رنگ و بوی سابق را ندارد تا جایی که عبارت‎هایی نظیر« ورزش محلات و زمین‎های خاکی» در دایره لغات نسل جوان نمی گنجند و اصلا جایگاهی ندارد.

در گذشته همه ورزشکاران و علاقه مندان به ورزش، شروع کارشان از همین زمین‎های خاکی حاشیه شهرها و روستا ها بود و تا مراحل بالای قهرمانی می‎رسیدند. از آنجایی که تعداد زمین‎های خاکی و ورزشکاران محلات زیاد بود، انتخاب و گزینش ورزشکاران نیز برای مربیان راحت بود. جام‎های متعددی که ورزشکاران محل با هزینه های شخصی ورزشکاران و شوراها و ورودی تیم‎ها برگزار می‎کردند، امروزه تقریباً به خاطره‎ها پیوسته است و مسابقات ورزشی اکثرا دولتی شده‎اند و بیشتر در ماه رمضان و مسابقات بین آموزشگاهی خلاصه می‎شوند.

در گذشته ورزش محلات عمدتا به بازی‎ها و ورزش‎های اطلاق می‎شد که در زمین‎های اطراف شهرها و روستا یا در زمین‎های خالی که صاحبان آنها قصد و ساخت و ساز در آنها نداشتند و حتی در مدارس که زمین‎های ورزشی دارند انجام می‎شد.

در ورزش محلات بیشتر توجه به اصل بازی و نشاط مطرح بود و بچه‎های سعی می‎کردند از کمترین امکانات بیشترین استفاده را ببرند. زمین‎ها با گچ خط‎کشی می‎شدند.

تیرهای دروازه چوبی بودند و اثری از تور نبود. هیچ‎کس بیمه ورزشی نداشت. اکثر بچه‎ها با دمپایی و زیر پوش بازی می‎کردند، تبانی و دست‎های پشت پرده هم وجود نداشت. در این زمین‎ها در طول سال به عناوین مختلف مسابقات ورزشی برگزار می‎شد که با استقبال شدید جوانان همراه بود. اما در جامعه کنونی ساخت و سازهای متعدد، کمبود زمین‎های خالی، کم شدن حوصله مردم در تحمل صدای شور و نشاط جوانان، گسترش بازی‎های رایانه‎ای، گرانی برخی وسایل ورزشی نظیر توپ و کفش و پیراهن و دلایل اجتماعی و اقتصادی نظیر صنعتی شدن جوامع انسانی، وجود سرگرمی‎های دیجیتال نظیر ماهواره، اینترنت و  باعث شده مردم کمتر به حرکت بیاندیشند و به تبع آن ورزش همگانی و ورزش محلات عملاً به فراموشی سپرده شوند.

با حذف یا کمرنگ شدن زمینه ورزش محلات در جوامع شهری، افرادی که قصد ورزش کردن دارند با محدودیت‎هایی همراه هستند. در واقع امروزه ورزش به سالن‎های ورزشی یا تنها زمین‎های چمن شهرها محدود شده که بی‎شک گنجایش همه طرفداران ورزش را ندارد از سوی دیگر شهریه و سایر هزینه‎های جاری در ورزش امروز، از عمده دلایل عدم استقبال از ورزش دولتی است.

هر چند دغدغه امروز مسئولان در حوزه ورزش با بزرگان و ریش سفید‎های ورزش این مملکت متفاوت است و بیشتر تمایل در هزینه برای ورزش قهرمانی دیده می‎شود ولی توصیه می‎شود با هماهنگی صاحبان زمین‎های حاشیه شهرها، یا حتی زمین‎های به وجود آمده از تخریب ساختمان‎های قدیمی مجوز احداث زمین‎های خاکی صادر شود تا نسل امروز هم با خاک خوردن و بازی در زمین‎های خاکی آشنا شود.

امید است مسئولان در کنار همدلی و تعامل با بزرگان و خاک خورده‎های ورزش استان، با وحدت رویه و همدلی زیر بنای توسعه ورزش همگانی و ورزش محلات را بنا نهند و بخشی از بودجه ورزش استان را به توسعه ورزش محلات اختصاص دهند.

به قلم : سیده گلناز پیغمبرزاده