فقر، اسم تلخی دارد اما مردمان جنوب کرمان دیگر به آن عادت کرده اند. آن قدر همه جا هست که نبودنش عجیب به نظر می رسد. زنان و مردان مارز و کنگرانیه و چارتایی و پشت شَگ و جازموریان دیگر با کمبود امکانات اولیه ای همچون آب بهداشتی و برق و گاز خو گرفته اند. اما مقاومت این مردم در برابر هوار ویرانگر فقر، بسیار بیشتر از کنار آمدن با آن است. این مردمان، از میان همه این سختی ها، بذر امیدی که در دلشان هست را به خوبی حراست می کنند. در سختی هایشان لبخند می زنند. در کمبودهایشان شادند و از میان سیاهی ها، هزار هزار رنگ می آفرینند. پوشش زنان و کودکان این منطقه مملو از رنگ است. رنگ هایی شاد و پرحرارت که در تضادی آشکار با تک رنگی فقر خودنمایی می کند.