کمتر نبردی برای طرفداران آرسنال این چنین آمیخته به تشویش و دلشوره شده. مدتها است سفر به استمفورد بریج برای توپچی ها حال و هوای کابوس زده ای پیدا کرده. سفری بازتابنده جابجایی قدرت در پایتخت انگلیس، از شمال لندن به کینگز رود در وسط لندن، از صف سرخپوش ها به جبهه آبی ها. در حالی که آرسنال پس از ورود آرسن ونگر در ۱۹۹۶ به هایبری تا ورود ژوزه مورینیو به چلسی در ۲۰۰۴ طی هشت سفر به استمفورد بریج نه تنها مغلوب نشده بود، بلکه در چهار دیدار مردان آبی پوش را در خانه شان چهار بار شکست داده بود. ولی نتایج پنج سفر آخر آرسنال به استمفورد بریج بازتابنده آن جابجایی هستند. پنج سفر با پنج شکست. با ۱۵ گل خورده و فقط ۲ گل زده:

فوریه ۲۰۱۷: چلسی ۳ – آرسنال ۱

سپتامبر ۲۰۱۵: چلسی ۲ – آرسنال صفر

اکتبر ۲۰۱۴: چلسی ۲ – آرسنال صفر

مارچ ۲۰۱۴: چلسی ۶ – آرسنال صفر

ژانویه ۲۰۱۳: چلسی ۲ – آرسنال ۱

آخرین باری که آرسنال را در استمفورد بریج باطراوت و شاداب دیدیم پاییز ۲۰۱۱ بود، شش سال پیش که چقدر در دوردست ها قرار گرفته. همان بعد از ظهری که رابین فن پرسی سه بار دروازه پتر چک را گشود و آرسنال ۵-۳ پیروز شد. همان روزی که چلسی پس از ۱۹۸۹ در زمینش پنج گل خورد؛ ولی آرسنال پس از آن نزول کرد، رنگ پریده شد. پنج بار متوالی در استمفورد بریج شکست خورد: بدترین رکورد از شکست های پی در پی در زمین حریفان پس از پنج شکست متوالی در اولدترافورد برابر منچستر یونایتد طی سال های ۱۳-۲۰۰۹٫

شکست شش گله – به قول ایرانی ها شش تایی – در ۲۰۱۴ در هزارمین بازی آرسنال به رهبری ونگر رقم خورد. شکستی تلخ، خیلی تلخ، شکستی کابوس زده، وهم آور. بازی به دقیقه هفت نرسیده بود که دروازه توپچی ها دو بار فرو ریخت. نیمه اول تمام نشده بود که دو گل دیگر وارد سنگر آرسنال شد. توپچی ها در آن بعد از ظهر سنگین ترین شکستش برابر چلسی طی صد و ده سال حیات را پذیرفتند. ونگر برابر مورینیو طی یازده دیدار به پیروزی دست نیافته و طرفداران چلسی شعار ” بمون آرسن، جایی نرو” را سر دادند. دیدار بعدی دو تیم به شکست دو گله آرسنال انجامید، همان دیداری که ونگر و مورینیو کنار زمین درگیر شدند. ونگر، مورینیو را هل داد و مایک دین داور دیدار به گابریل و سانتی کازورلا کارت قرمز نشان داد و آرسنال بازی را نه نفره به پایان برد.

توپچی ها پارسال در اوایل فصل چلسی را ۰-۳ در استادیوم امارات به زانو درآوردند، ولی مردان آنتونیو کونته پس از آن شکست مسیر صعودی طی کردند و آرسنال را در خانه قاطعانه ۱-۳ به زانو درآوردند و در پایان راه هم قهرمان لیگ شدند. آرسنال در شرایطی در نخستین نبرد دو تیم در فصل ۱۸-۲۰۱۷ در استمفورد بریج به میدان خواهد رفت که دروازه اش طی دوازده بازی در زمین چلسی فرو ریخته. از آن سیاه تر آرسنال طی سیزده سفر به زمین شش حریف بالانشین جدول از سال ۲۰۱۵ به بعد طعم پیروزی را نچشیده. شکست خورده و شکست. آخرین برد آرسنال در زمین بزرگان نزدیک به هزار روز پیش کسب شده، برابر منچستر سیتی در سال ۲۰۱۵ با پیروزی ۲-۰٫ سرخ های لندنی پس از آن طی بیست و یک دیدار ۵۲ گل خورده اند، بله ۵۲ گل!

آرسنالی های می توانند به آخرین نبرد دو تیم در کامیونیتی شیلد اشاره کنند. به تساوی ۱-۱ در هشت دقیقه به پایان. به پیروزی در ضربه های پنالتی. همین طور به پیروزی ۱-۲ در فینال جام حذفی. همان دیداری که چلسی در دقیقه ۶۸ با اخراج ویکتور موزس ده نفره شد و کونته از بخت سیاهش گلایه کرد. این که آرسنال در انگلیس شده “تیم جام حذفی” و نه “تیم لیگ” برای طرفداران آرسنال آزاردهنده شده، خیلی زیاد… طعم سقوط ۰-۴ چند هفته پیش در آنفیلد هنوز زیر زبان توپچی ها است. تابستان تمام نشده و آرسنال در سه بازی آخرش در لیگ دو بار شکست خورده و از کورس بزرگان دور افتاده است. در حالی که چلسی پس از سه پیروزی متوالی در لیگ میزبان آرسنال خواهد بود، پس از به زانو درآوردن سه حریف جان سخت: تاتنهام، اورتون و لسترسیتی. جایی که آبی پوش های کونته در بیست و سه دیدار پیاپی در خانه دروازه را گشوده اند و در بیش از نیمی از آنها سه گل یا بیشتر زده اند.

توپچی های زخم خورده راهی استمفورد بریج شده اند. آمیخته به بیم و تشویش. در شرایطی که در رده یازدهم جدول قرار گرفته اند. آنها پس از دیدار با کلن در لیگ اروپا سه روز استراحت کرده اند و مردان کونته پس از رویارویی با قره باغ در لیگ قهرمانان، پنج روز. شاید آنها برابر چلسی بهترین فرصت برای عوض کردن حال و هوای شان را بدست آورند، ولی می توانند به صف پنج تیم قعرنشین هم بپیوندند.

حمیدرضا صدر