از این درخت به عنوان “نماد ایران باستان” یاد می کنند چرا که در دوران هخامنشی به بابت سبز بودنش در چهار فصل نماد استواری است.

این سرو که با نام های پارسیک و زرین نیز شناخته می شود بسیاری از جهانگردان و ایران شناسان را مقهور شکوه خود کرده است تا جایی که مارکوپولو میگوید: یکی از چند سروی که در ایران دیده‌ام سرو خوش بالای ابرکوه‌ است که همچون آبشاری سبز از آسمان بر روی زمین تنیده ابرکوه فرو می‌آید و از هر طرف که وارد ابرکوه شوی سرو کهنسال و پرطراوت مانند چراغ دریایی سبزی ما را به بندر دریای کویر و خورشید تابان فرا می‌خواند.

این درخت بلند بالای حدودا ٢٨متری و قطرمحیط  تنه با یازده و نیم متر هنوز از محافظت درستی بهره نمی برد چراکه این درخت توسط مردم مورد ناملایمتی هایی قرار می گیرد که نوشتن یادگاری از جمله آن است.