اگر از پیاده روها شهر گذری کنید، وچود چاله چوله ها قصه قدیمی  پر تکراری است که لمس خواهید کرد، سناریوی که تمام پیاده روهای شهر را تسخیر کرده و خیابان هراز یا امام رضا(ع) نمی شناسد، آمل بعنوان یکی از قطب های فرهنگی و صنعتی استان مازندران که باید بهترین شکل از طراحی شهری را داشته باشد و بر همین اساس از زیرساخت های شهری مناسبی برخوردار باشد، در این خصوص ناکام مانده و چندان مورد توجه قرار نگرفته است.

پیاده روها، یکی از بخش های فضای عمومی شهریست، محلی برای تلافی و تعامل ابعاد مختلف اجتماعی و بنوعی زندگی جمعی شهروندی در آن جریان دارد، سنگ فرش های مناسب از الزامات حقوق شهروندی و امکانات شهری است که باید در نظر گرفته شود، اما بنظر می رسد که آمل نتوانسته از وجود پیاده روهای استاندارد بهره ببرد و این موضوع حتی بر خیابان پر زرق و برق آمل نیزمستثنی نبوده است و شاهد پیاده روهای نامناسب در جای جای این شهر هستیم،  پیاده روهایی که نه تنها برای سالمندان، معلولان، خانم های باکلاسکه و.. مناسب نیست، بلکه افراد عادی را نیز به چالش می اندازد و کمتر حاضر می شوند پیاده رویی در این خیابان ها را بجان بخرند.

وضعیت نامناسب پیاده روها که بر پیکره زیبایی شهر چنگ می اندازد، داستان پرتکراریست که هر روز فرسوده تر، گریبان شهر را گرفته است و در فصل سرما با آبگرفتگی و لغزنگی بر مشکلات دیگر مضاعف می شود.

وجود پیاده روها، نه تنها برای مدیریت شهرسازی، بلکه برای حفظ امنیت عابران نیز ضروری است و در واقع ارتقای کیفیت زندگی شهری را نشان می دهد که با در نظر گرفتن جایگاه انسان به شهری انسان محور سوق دهد و شهروندان را به پیاده روی تشویق کند.

بازیابی هویت از دست رفته پیاده روها، اهمیت و استانداردسازی آنها که نقش مهمی در پویایی فضای شهری دارد، باید در اولویت کارهای اجرایی شهرداری قرار گیرد تا در مسیر توسعه پایدار این شهرستان گامی برداشته شود، حرکتی که بتوان تاثیر آن را دل شهر دید و وقتی از شهروندان آملی در خصوص عملکرد شورای شهر و شهرداری می پرسند، بتواند نگاه مثبتی داشته باشد.

عکس از : زهرا خواستان

یادداشت از: نرگس فیروزی مقدم