تا به حال به پسوند «باز» در زبان و ادبیات فارسی دقت کرده اید؟!

چسبیدن این پسوند به هر کلمه ای موجب آمیختگی معنای آن کلمه با فعل بازی کردن می شود؛آتشباز،شعبده باز،کفتر باز و …همه این کلمات با آمیخته شدن با پسوند «باز» رنگ و بوی بازی به خود می گیرند اما در ادبیات فارسی کلمه ای موجود است که با اضافه شدن پسوند «باز» به آن معنایش از بازی کردن فراتر می رود و ذهن ها را به سمت عشق و ایثار روانه می کند،جانباز!به معنی بازیکن با جان،جان بازنده،اگر بخواهیم بهتر تعریف کنیم باید بگوییم همان ها که فاصله حرف تا عملشان مورچه ای را پناه نمی داد.

وقتی سخن از شهادت و جانبازی و رزمندگی به میان آید،مردمان هر سرزمین ادعاهایشان بالا می گیرد اما چه بهتر که در مواجهه با مقوله شهادت و جانبازی مرزهای جغرافیایی و تاریخی را کنار بگذاریم و بپذیریم جانبازان و شهیدان،مدافعان اعتقاد و ایثارگران حماسی هستند و احترامشان به درستی و نادرستی سنگری نیست که در آن جان فشانی می کنند بلکه معیار صداقتی است که در ایستادگی و دفاع از وطنشان است که سبب حرمت بخشی به شخصیتشان می شود.

از جنگ آوران نبرد ماراتون و جنگ های صلیبی تا جنگ های جهانی و نبرد بریتانیا،سربازانی که در این جنگ ها جان بر کف گرفتند و به هر دلیلی چه با زور و چه با اختیار جنگیدند،نه فقط برای مردمان کشور خودشان بلکه باید برای تمام مردم جهان محترم و معظم محسوب شوند اما این بحث در مواجهه با برخی نبردها و وقایع تاریخی کمی متفاوت می شود،جنگ هایی که سربازانش با آرمان خواهی و غیرت پا به میدان گذاشتند،کربلا و خرمشهر و خانطومان از آن جهت با بقیه میدان های جنگ فرق دارند که سربازانش با آرمان و تعصب وارد نبرد با دشمن شدند و عباس ها و ابراهیم هادی ها و بابک نوری ها را ساختند.

عرق و غیرت هر شخص به میهنش است که سبب احترام به مدافعان و سربازان کشورش می شود،در کشور ما هنوز هم برای مادران و پدران شهدای ایران سر تعظیم فرود می آید،هنوز هم هل دادن ویلچر جانبازان در خیابان برای جوانان افتخار است،هنوز هم هستند کسانی که فرزندان شهدا و جانبازان را سهمیه ای خطاب نکنند،گرچه این روزها کم لطفی ها و نامهربانی هایی هم شامل قهرمانان سرزمین ما می شود اما همین که پسر و دختر نوجوانی داریم که نسبت به ایران احساس مسئولیت کنند،نشانه خوبی برای امیدواری است.

اینکه روز میلاد علمدار سپاه کربلا،حضرت ابوالفضل به عنوان روز جانباز نام گذاری شده است،اتفاق خوب و شایسته ای است که باعث می شود حداقل یک روز در سال به عزیزانی فکر کنیم که به خاطر حفظ کشور و سرزمین مادری ما جان بر کف جنگیدند و اکنون با جسم و روحی آکنده از آثار جنگ در آرزوی شهادت و پیوستن به یاران و همرزمانشان روزها را سپری می کنند.

در آخر برای تمامی جانبازان عزیز کشورمان که به معنای واقعی جاماندگان بی قرار و بی تاب برای وصال به معشوق خود هستند،آرزوی سلامتی و عافیت می کنیم و امیدواریم زحمات و جان فشانی هایشان را بر ما حلال کنند.

به قلم مبینا ابراهیمی مقدم