“نکبه” کلمه عربی و به معنای مصیبت است. فلسطینیها بطور عادی کلمه “نکبت” را برای توصیف حوادث فاجعهباری که در پی اشغال سرزمینهای اشغالی به همراه داشته، بکار میبرند.
در پانزدهم ماه می سال ۱۹۴۸حادثهای در تاریخ فلسطین روی داد که روز نکبه نام گرفت. از نظر فلسطینیها این روز یادآور روزهای تلخ یعنی اشغال سرزمینشان و مصادره اراضی و اولین موج آوارگی و اخراج بیش از ۸۰۰هزار فلسطینی از خانه و کاشانهشان است.
بعد از گذشت ۶۸ سال از موجودیت رژیم صهیونیستی و اشغال سرزمینهای اشغالی شمار آوارگان، پناهندگان به ۴ میلیون نفر رسید که همچنان بیشتر این آوارگان در اردوگاههایی در کرانه باختری، نوار غزه و دیگر کشورهای همسایه عربی زندگی میکنند.
شصت و دو سال از صدور قطعنامه ننگین تقسیم فلسطین گذشت و صفحهای دیگر از قطعنامههای تبعیضآمیز سازمان ملل دوباره ورق خورد و خاطرات تلخ یک ملت آواره و ستمدیده بار دیگر زنده شد و در کنار آن تجاوزات، حملات، بازداشتها و سرکوب روزانه این ملت بر تلخی این خاطرات میافزاید. در واقع تنها نمیتوان صهیونیستها را عامل توطئه اشغال و آوارگی ملت فلسطین دانست. بلکه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت که اشغال فلسطین نتیجه پروسهای بود که در سال ۱۸۹۷ میلادی در شهر “بال” سوئیس شروع شد و طی مراحلی با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال ۱۹۱۷ میلادی مقدمات حضور صهیونیستها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آنها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد در تاریخ ۲۹ نوامبر سال ۱۹۴۷ میلادی نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال ۱۹۴۸، قطعنامه شمار ۱۸۱ خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودیها و عربها تقسیم کرد.
۳۳ کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهای اروپایی به این قطعنامه رای مثبت دادند و ۱۳ کشور به آن رای مخالف و ۱۰ کشور هم رای ممتنع دادند.
این زمان بود که توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بین المللی شکل آشکارتری به خود گرفت و قطعنامه ۱۸۱ در سازمان ملل مهر تاییدی بود بر وجود یک توطئه جهانی برای اشغال فلسطین و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتی از پیکره کشورهای اسلامی و عربی و واگذاری آن به مهاجران یهودی.
